Kultura

Rokerski džez na orijentalni način

Autor: Ljiljana Šipragić

Ibrahim Maluf

Već dugi niz godina, na domaćoj i svjetskoj džez sceni obitava Ibrahim Maluf – čovjek koji je neobičan spoj pomenut u naslovu pretvorio u potpuno nestvarnu, magičnu i opojnu kombinaciju, ugodnu ušima svakog ljubitelja kvalitetne instrumentalne muzike. Ovaj francusko-libanski trubač, kompozitor i aranžer stvorio je jedan prepoznatljiv i upečatljiv zvuk koji će svaki slušalac na prvu zasigurno povezati sa njegovim imenom. Uzimajući u obzir činjenicu da džez u današnjem vremenu broji sve manje, uglavnom starijih, sljedbenika i ljubitelja, ovakav vid osvježenja kreiran od strane talentovanog i muzički edukovanog Ibrahima je i više nego dobrodošao. Pogotovo kada je isti odrađen na maestralan način, tako da se svi ljubitelji instrumentalne muzike mogu u potpunosti prepustiti svakom ritmu i tonu.

Pod svjetla reflektora malo šire javnosti, šire od kruga ljubitelja ovog muzičkog žanra koji su za njega zasigurno već čuli, stao je ponosno kao autor muzike za film “Yves Saint Laurent” (2014). Isti, po mišljenju brojnih kritičara, predstavlja jedan od najbitnijih i najboljih segmenata filma, u potpunosti oslikavajući željenu atmosferu i ambijent. Svaki ton koji je Ibrahim ukomponovao zrači pariškim štihom. Pravu ljepotu Pariza je zaista teško dočarati, bilo fotografijom, bilo riječima, bilo muzikom, ali za Ibrahimove kompozicije možemo reći da su to postigle na najljepši mogući način.  Prije ovoga, Ibrahim se mogao pohvaliti i sa 6 kvalitetnih albuma, izdavanih u periodu od 2007. do 2014. godine (Diasporas, Diachronism, Diagnostic, Wind, Illusions te Au pays d'Alice...), a 2013. nas je dočekala i kompilacija prva tri albuma sa liste, objedinjena pod nazivom “Dia”.

Od novijeg opusa, nezaobilazan je singl ”True Sorry” iz 2014. godine, koji po mišljenju mnogih predstavlja jedno od njegovih najboljih djela. Nemoguće je ne spomenuti i čuvenu kompozicija ”Beirut”, kojom je Ibrahim uspješno prenio svoje osjećanje tuge i žalosti nad dešavanjima u Libanu, stanju koje je zatekao po povratku kući nakon građanskog rata, kao i sjete za prijašnjim vremenima. Specifičnost ovog autora i njegovih kompozicija ogledalo je njegovog djetinjstva. Korijeni iz Libana i ljubav prema arapskoj kulturi oslikana je orijentalnim zvukom ”četvrttaktne” trube. Sa druge strane, veliki uticaj na njegovu kompletnu karijeru i pravac kretanja imalo je odrastanje u porodici umjetnika i intelektualaca.

Ibrahimov otac, Nasim Maluf, kreator je gore pomenute, ne-tako-klasične trube, koja omogućava muzičaru da odsvira tonove iz bogatog spektra arapskog ”maqāmāta”, specifičnih melodijskih ljestvica arapske tradicionalne muzike, koje se ostvaruju kroz inventivne tehnike improvizacije.  Koristeći ih, Ibrahim, zajedno sa svojim  ansamblom, u većini svojih djela stvara savršen ugođaj arapskog duha. Takav da je nemoguće mislima ne odlutati na Istok. Maluf je kao dječak počeo učiti od oca ove improvizacijske postupke i to uz repertoar klasičnih kompozicija zapadnoevropske muzike.

Već sa 15 godina je Bahov zahtjevni ”Drugi brandenburški koncert” izveo sa kamernim orkestrom. Klasičnu muzičku karijeru nastavio je na visokoškolskim ustanovama u Parizu – na Regionalnom konzervatoriju (CRR de Paris) i Nacionalnom konzervatoriju za muziku i ples (CNSM de Paris) - a usput je osvojio brojne međunarodne muzičke nagrade. O njegovoj veličini i uspjehu svjedoči i činjenica da danas upravo on predaje improvizaciju instrumentalistima na gore pomenutom Conservatoire à Rayonnement Régional de Paris.

Svakako da orijentalni, arapski elementi, koji dominiraju kod Ibrahima, neće kod svakog slušaoca probuditi istu emociju i zaljubljenost, ali magičnost njegovih kompozicija je nemoguće ne osjetiti. Riječi su za Ibrahima suvišne. Emocije izlaze iz svakog tona.