Blog

Pismo srpskih studenata i srebrenički genocid nad istinom

Saša Aulić, Banja Luka

Kada u jednoj državi zakažu institucije, vlast se odrekne ustava i državotvorne politike, a većina građana, nezainteresovana za to, utone u kolektivnu hipnozu, onda jedino što posrnulu zemlju i njen narod može spasiti od permanentne dekadencije i konačnog sloma jeste buđenje i jedinstvo onih snaga koje još uvijek nisu inficirane antidržavnim virusom i kojima su državni i nacionalni interesi imperativi oko kojih ne može biti nikakvih kalkulacija, niti političke trgovine.

Elem, loša vijest je to što će svi čitaoci, bez izuzetka, u posrnuloj državi odmah prepoznati Srbiju. S druge strane, dobra vijest se sastoji u tome što je i pored poprilično mračne i tabloidizovane medijske scene u Srbiji, sada već postalo nemoguće zaustaviti sve snažnije i konkretnije glasove nacionalno osvještenog dijela javnosti, koji ne želi da saučestvuje u destruktivnoj i po nacionalne interese pogubnoj politici aktuelnog režima u Beogradu. Pozitivni glasovi su do sada najčešće stizali od različitih političih organizacija, patriotski orijentisanih pokreta i udruženja, kao i od brojnih intelektualaca čije djelovanje nije neposredno povezano ni sa jednom organizacijom, već isključivo sa osjećajem nacionalne i akademske dužnosti da se preuzme dio odgovornosti i javno upozori na provaliju ka kojoj se Srbija trenutno kreće.

Posljednji glas, međutim, koji je podigao na noge kompletnu javnost u Srbiji, ali i čitavoj Bosni i Hercegovini, djelo je onih kojima pripada budućnost ovog naroda i utoliko je njegova simbolička, ali takođe konkretna i politička važnost, od neizmjerno velikog značaja. Radi se, naime, o pismu koje je 400 srpskih studenata iz Srbije, Republike Srpske i Crne Gore potpisalo, te poslalo na adrese predsjednika i premijera Srbije, zahtjevajući od njih da ne učestvuju u režiranoj i unaprijed pripremljenoj demonizaciji sopstvenog naroda, povodom dvadesetogodišnjice oslobođenja Srebrenice i tragičnih događaja koji su nakon toga uslijedili. U prvom redu, od vodećih zvaničnika Srbije se očekuje ono što oni uporno izbjegavaju, a to je da od Ruske Federacije zvanično zatraže veto u Savjetu bezbjednosti Ujedinjenih nacija, kako bi se izbjeglo usvajanje sporne i antisrpske rezolucije pripremljene od strane Velike Britanije, u kojoj se najoštrije osuđuje ne samo tobožnji genocid u Srebrenici, već istovremeno i svaki pokušaj njegovog negiranja. Budući da bi eventualno usvajanje takve rezolucije imalo nesagledive posljedice prije svega po Republiku Srpsku i njene građane, ali i po čitav srpski narod, zahtjev studenata upućen Nikoliću i Vučiću čini se ne samo kao razuman, nego sa stanovišta nacionalnog interesa i kao jedini moguć pravac djelovanja.

Uporedno sa ovim zahtjevom studenti su, takođe, izrazili protivljenje mogućem odlasku najviših predstavnika vlasti 11. jula u Potočare, jer bi se na taj način indirektno pružio legitimitet zlonamjernom i na lažnim pretpostavkama zasnovanom mitu o srebreničkom genocidu. Naime, zagovornici teze o srebreničkom genocidu su trivijalizaciju termina „genocid“ doveli do vrhunca, između ostalog i zbog toga što su pokušali da uvedu novi, relativistički koncept, koji profesor Srđa Trifković naziva teorijom „džepnog genocida“, po kome taj najteži zločin može da se dogodi na nivou jedne opštine ili nekoliko mjesnih zajednica. Ukoliko bismo prihvatili ovakve, do banalnosti dovedene kriterijume, onda bismo genocidom mogli nazvati većinu ratnih epizoda iz perioda od 1992-1995, uključujući tu i mnoge zločine počinjene nad srpskim narodom.

Bez obzira na grozničave napore dijela međunarodne zajednice, prvenstveno zapadnih zemalja, kao i predstavnika bošnjačkog naroda, da se srebrenički zločin nad Bošnjacima iz jula 1995. godine okarakteriše kao genocid i da se po tom pitanju zabrani svaka argumentovana rasprava, glasove onih koji pozivaju na zdrav razum i istinu nikakva rezolucija ne može, niti će moći da utiša. Utoliko više što su protivrječnosti i nelogičnosti kojima obiluje ovakva kvalifikacija toliko očigledni, da su je odlučno osporili najveći svjetski autoriteti, poput Noama Čomskog ili Efraima Zurofa, direktora centra Simon Vizental u Jerusalimu, koji je život posvetio proučavanju genocida i koji zasigurno ne može biti označen kao neko ko bi ovu tezu osporavao sa namjerom da minimizira ili negira srpske zločine.

Studentsko pismo upućeno predsjedniku Nikoliću i premijeru Vučiću, kao i masovna podrška koja je nakon toga uslijedila (do sada je iza pisma, imenom i prezimenom, stalo više od hiljadu i trista studenata, a novi potpisnici svakodnevno pristižu), jasni su pokazatelji da je omladina, kao najvitalniji dio srpskog nacionalnog korpusa, i te kako sposobna da oko pravedne ideje okupi najšire društvene slojeve, kako u Srbiji, tako i u Republici Srpskoj. U skladu s tim, neka ovakva reakcija srpske omladine bude eklatantna poruka svima onima koji se još uvijek neosnovano nadaju da će, vremenom, srpski narod biti spreman da prihvati nametnute, zlonamjerne i lažne istorijske konstrukcije iz proteklog rata, u koje svakako spada i mit o genocidu u Srebrenici.

Autor je operativni urednik Novog Polisa iz Banje Luke